Zrób to sam - dosłownie! :)

Do dzisiejszego wpisu zainspirował mnie tekst Justyny z Happyholic - KLIK.

Jest w nim mowa o tym, jak bardzo może uszczęśliwić jeden spacer. Tyle, że spacer w pojedynkę, Samemu. Bez koleżanki, nie z chłopakiem za rękę.

Wpis ten zwrócił moją uwagę dlatego, iż wiąże się z czymś, nad czym ostatnio sporo myślę - z pewnością siebie. I o ile na ten temat  powstaną jeszcze osobne posty, tak uświadomiłam sobie, że z wieloma rzeczami, które chcę zrobić zwlekam... bo czekam, aż ktoś się do mnie przyłączy. Nie robię tego, bo nie chcę sama. Pewne sytuacje wydają mi się ciężkie tylko dlatego, że musiałabym stawić im czoła w pojedynkę. Z kimś przy boku - nie ma problemu. Ale sama? Nie, sama nie.

O czym mówię?

Wyjście do kina. Banał, ale nie pamiętam, kiedy sama ostatni raz byłam w kinie. Wydaje mi się oczywiste, że do kina zawsze chodzi się z kimś. Tyle, że wiele filmów, które chciałam obejrzeć, przeszło mi koło nosa, bo akurat chętnych na seans nie było.

Wspomniany przez Justynę spacer. Kiedy to ostatni raz wybrałam się gdzieś sama, po to tylko, żeby przewietrzyć głowę? Nie pamiętam.

Fitness Club/Basen. No jak to tak samej? Wszyscy będą się na mnie patrzeć, nie będzie z kim pogadać... akurat! Kolejne wymówki!

Rower. Tu już siebie zupełnie nie rozumiem, bo do tej pory nie miałam z tym problemu, a tu teraz nagle czuję opór przed samotną jazdą.

Zakupy. Przede wszystkim te ubraniowe. Z wyborem oprawek okularów zwlekałam prawie 6 tygodni... bo nie miał mi kto doradzić. A i tak ostatecznie zdecydowałam się na te, które podobały się mi, a nie osobie towarzyszącej, czyli w tym przypadku mamie.

Poza tym jest mnóstwo rzeczy, które można robić solo i które sprawiają frajdę: można ugotować coś dobrego tylko dla siebie i nie przejmować się, że ktoś uzna to za zbyt słodkie czy pikantne. Można sobie samemu spokojnie poćwiczyć - ja akurat domową gimnastykę tylko w swoim towarzystwie uwielbiam i nie wiem, czemu mam taki problem z przeniesieniem aktywności fizycznej na zewnątrz. Uwielbiam czytać, gdy jestem sama i nikt mnie nie rozprasza, lubię sama oglądać filmy - ale oczywiście też w domu.

Justyna napisała:

W jednym momencie wpadłam na to, co najbardziej ogranicza mnie w życiu - na moją największą strefę komfortu. Jest to zbyt duże uzależnienie od obecności innych osób i niechęć względem samotności. A przecież bycie sam na sam z własnymi myślami może być takie piękne.

Ja dochodzę do wniosku, że chyba nie tyle boję samotności (bo za samotną się absolutnie nie uważam), tylko tego, że... ktoś weźmie mnie za samotną?

Głupie, co? Tym bardziej, że do osób nieśmiałych raczej się nie zaliczam, nie mam problemów z nawiązaniem rozmowy czy zabraniem głosu w dyskusji. Skąd więc ta niechęć przed działaniem w pojedynkę? Nie wiem... ale już w tym tygodniu spróbuję "złamać" jeden z tych punktów, o których napisałam powyżej.

Chodzicie na samotne spacery czy seanse filmowe w pojedynkę? Czyli to tylko ja mam takie problemy :)?