OKOŁOKUCHENNIE: Rodzinny wymiar... gotowania (wpis mocno inspirowany książką "Kuroniowie przy stole)

Kiedyś wydawało mi się to śmieszne.

- Nikt nie robi takie rosołu jak moja mama!

- Ach, takiego ciasta drożdżowego, jakie piekła moja babcia, nikt nie potrafi zrobić!

- Nie ma to jak pasztecik od wujka Franka!

Bzdura - tak myślałam jeszcze dwa lata temu. Bo na zdrowy babski rozum: jeśli dwie osoby gotują to samo, z tych samych składników, to różnica w smaku będzie raczej niewielka. Otóż... nie! :)

Moja teoria brzmi: potrawy przygotowane z miłością, specjalnie dla danej osoby albo takie, które robi się razem... smakują po prostu inaczej.

Moje dzieciństwo ma zapach drożdżowego ciasta. Na każdą niedzielę piekła je moja babcia, a ja jadłam je jeszcze ciepłe, czasem wysmarowane masłem, czasem marmoladą. Babcia nie żyje od dwóch lat, a ja ilekroć piekę drożdżowca, myślę o niej. I nie, te moje wypieki, chociaż chwalone, nie smakują tak jak te mojej babci.

Kiedy jeszcze studiowałam i przyjeżdżałam do domu na weekendy (lub rzadziej), w każdą sobotą gotowałam z moim Piotrem. Najpierw było planowanie, potem wspólne zakupy, wreszcie czas spędzony w kuchni i wspólna konsumpcja. Oczywiście nie pamiętam wszystkich potraw, które wtedy przygotowaliśmy, ale zostało we mnie przekonanie, że były one... przepyszne. Zarówno ja, jak i Piotrek byliśmy wtedy laikami kulinarnymi i rurki makaronowe nadziane szpinakiem, zapieczone pod beszamelem wydawały nam się szczytem kuchennego wyrafinowania. Teraz, ponad pięć lat później, żaden szpinak i żaden makaron nie smakują tak dobrze. Serio!

O rodzinnym wymiarze gotowania pięknie pisze Jakub Kuroń w książce Kuroniowie przy stole. Autor podaje mnóstwo przepisów, lecz ważniejsze od nich są anegdotki o poszczególnych członkach rodziny, opowieści o ich popisowych daniach, kulinarnych eksperymentach, tych mniej i bardziej udanych. Autor pisze tak:

Rzadko myślimy o tradycji kulinarnej jako o czymś, co buduje naszą tożsamość. Tę tradycję tworzą niepowtarzalne przepisy przekazywane w rodzinie z pokolenia na pokolenie, zindywidualizowane sposoby przyrządzania potraw oraz styl wspólnego biesiadowania. Każda rodzina ma tego rodzaju kulinarne sekrety, swoje patenty, których istnienia jej członkowie mogą być zupełnie nieświadomi dopóty, dopóki nie zaczną się zastanawiać nad ich pochodzeniem. Sposób przygotowania posiłków oraz wszystko, co towarzyszy ich jedzeniu, jest najlepszym sposobem cementowania więzi rodzinnych. 

Jakub Kuroń ma to szczęście, że w jego rodzinie wszyscy lubili gotować, każdy na swój indywidualny sposób. Zaznacza on również, że jedzenie to sposób na okazywanie miłości... i ja się z nim zgadzam! Piotr do dziś wspomina, jak na początku naszej znajomości upiekłam dla niego ciasto... nie mając zielonego pojęcia o pieczeniu! Moja mama, kiedy byłam chora, przygotowywała mi lane kluski na rosole i podawała do łóżka - bardzo lubię to wspomnienie.

A wracając do samej książki... gorąco polecam zapoznanie się z nią. Cudownie bowiem czyta się o rodzinie, w której pasja gotowania przechodzi z pokolenia na pokolenie. Układanie zaś listy przepisów tak, by oddała ona charakter danego członka rodziny wydaje mi się zabiegiem wręcz genialnym.

W następnym tygodniu podam Wam kilka przepisów z tej książki, które udało mi się wypróbować. Będą zarówno te tradycyjne, jak i bardziej nowoczesne, zaproponowane przez Jakuba Kuronia, 

I pytanie: jakie jest Wasze najpiękniejsze wspomnienie kulinarne? U mnie ciepłe ciasto drożdżowe bije wszystkie inne na głowę.