Nie w sufit! (Czyli lubię oglądać filmy - cz.II)

Dzieje się u mnie filmowo ostatnio, oj dzieje! 

Wszystko dlatego, że zaczęłam oglądać te filmy, które od zawsze chciałam obejrzeć - a mam takich całe mnóstwo! I mimo iż nie wszystkie zachwycają czy też trafiają do mnie, to mam poczucie, że nadrabiam zaległości... które zawsze w jakiś sposób mi ciążyły. Chociażby dlatego, że często czyta się o tych filmach w recenzjach nowości, stanowią one punkt odniesienia, bo zakłada się, że KAŻDY je widział...Każdy, tylko nie ja :) Zmieniam to! :)

Polecanka nr 1

Psychoza, Alfred Hitchcock

Można nie znać tego filmu, ale słynną scenę pod prysznicem zna chyba każdy.

Re-we-la-cyj-ny film! Od jego powstania minęło 50 lat, a obraz ten wciąż zachwyca - i chyba po tym właśnie poznaje się arcydzieła: upływ czasu im nie szkodzi.

Fakt, Psychoza jakoś specjalnie mnie nie wystraszyła, natomiast nie mogłam oderwać wzroku od aktorów. Cudowna Janet Leigh i Vera Miles, boski, po prostu genialny Anthony Perkins. Film nie ma skomplikowanej fabuły, nie ma tu efektów specjalnych, jest czarno biały, kręcony, że tak powiem, bez fajerwerków. A mimo to zachwyca: klimatem, scenografią, grą aktorską...

O czym jest ten film? Marion (to ta, która ginie pod prysznicem) ucieka z torbą pieniędzy. Zatrzymuje się w usytuowanym na uboczu pensjonacie... i ślad po niej ginie. Zaczyna jej szukać siostra i prywatny detektyw. No i tyle. Widać, tyle wystarczy, by nakręcić jeden z najbardziej znanych filmów świata :)

Polecanka nr 2

Okno na podwórze, Alfred Hitchcock

Po obejrzeniu Psychozy nie mogłam tak po prostu zacząć oglądać innych filmów, więc zafundowałam sobie Okno na podwórze, film Hitchcocka z 1954 roku. I nie powiem, Psychoza podobała mi się bardziej, ale nie zmienia to faktu, że ten także zasługuje na uwagę.

Bardzo ciekawy jest tutaj punkt wyjścia: unieruchomiony na wózku fotograf (złamana noga) z nudów, zaczyna podglądać sąsiadów... i bardzo szybko stwierdza, że jeden z nich zamordował swoją żonę. Upiera się przy tym jak osioł, chociaż jego domysły wydają się absurdalne. Co wyniknie z takiego podglądactwa - warto sprawdzić samemu.

Tym bardziej, że w filmie gra cudowna Grace Kelly, w której strojach się po prostu zakochałam! Ach, czemu dzisiaj kobiety się TAK nie ubierają :)?

Polecanka nr 3

Co gryzie Gilberta Grape'a, Lasse Hallstrom 

Dawno, dawno temu czytałam książkę... Film zaś dopiero teraz obejrzałam od początku do końca i zrobił na mnie niesamowite wrażenie! Genialna rola Leonarda DiCaprio, który zagrał chorego umysłowo chłopca. Genialna rola Johnny'ego Deepa, wspaniała praca reżysera, któremu idealnie udało się uchwycić nastrój przygnębienia, beznadziejności i marazmu, czyli nastrojów dość powszechnych w miasteczku, gdzie nic się nie dzieje... i nic się wydarzy. Tytułowy Gilbert utknął w punkcie, z którego trudno się wyrwać: z chorobliwie otyłą matką, irytującymi siostrami, upośledzonym bratem, w walącym się domu... Wszystko jednak zmienia się, gdy poznaje Becky, dziewczynę, którą podróżuje po Ameryce, zdobywa nowe doświadczenia i jest całkowitym przeciwieństwem Gilberta. I kolejny raz sprawdza się powiedzenie, że przeciwieństwa się przyciągają. 

Zdecydowanie jest to jeden z tych obrazów, o którym szybko nie zapomnę i do którego za jakiś czas będę chciała wrócić. Polecam, naprawdę warto! Chociaż spotkałam się z opiniami, że film jest nudny jak flaki z olejem i absolutnie nic się w nim nie dzieje... ale nie chce mi się tego komentować, o! 

Tańczący z wilkami, Kevin Costner

Ręka do góry: kto słyszał o tym filmie? Większość, prawda? A teraz: kto obejrzał Tańczącego z wilkami od początku do końca? Nie widzę lasu rąk :) Zresztą: mnie ten film też przez długi czas w równym stopniu kusił, co odstraszał. Obejrzeć go chciałam, bo wiadomo: klasyk itd. Ale z drugiej strony: prawie cztery godziny... litości! Mimo wszystko, za dwoma podejściami, dałam radę i nie żałuję! Mam bowiem wrażenie, ze dziś już się takich filmów nie kręci. Takich, które nie tylko mają świetną fabułę, ale też ważny jest w nich każdy detal, pokazuje się zachodzące słońce, robi zbliżenia np. na płonące ognisko, pokazuje przepiękne krajobrazy. Co ciekawe, w filmie przez długi czas prawie nic się nie mówi, główny bohater bowiem przebywa w samotności, a o tym, co siedzi w jego wnętrzu, widz dowiaduje się z jego mimiki, gestów i dziennika, którego fragmenty są co jakiś czas przytaczane. 

Zleciały mi te cztery godziny sama nie wiem kiedy, film mnie wciągnął, wzruszył, dał do myślenia. I naprawdę cieszę się, że w końcu go obejrzałam, bo planowałam to od liceum... czyli 10 lat? Aż wstyd! :)

A Wy które filmy, które "każdy na pewno oglądał", polecacie :)?