Jak ogarnąć własny ślub i nie zwariować po drodze - narzeczonej przemyśleń kilka :)

Dawno, dawno temu żyła sobie pewna dziewczynka, która oglądała dużo bajek i chciała kiedyś zostać księżniczką. Potem, wraz z upływem czasu, dziewczynka dorastała i uświadomiła sobie, że taki dzień kiedyś nadejdzie: będzie to jej ślub. Mijały kolejne lata, pojawił się książę na białym koniu, błysnął pierścionkiem, dziewczynka powiedziała "tak! ach, tak!", odpaliła komputer, wpisała w wyszukiwarkę INSPIRACJE ŚLUBNE i wpadła w panikę. - Rany, nie ogarnę własnego ślubu! - rzekła i zapłakała. 

Jak łatwo się domyślić, "dziewczynką" w tej bajce jestem ja. Trochę to wszystko przerysowałam, ale w chwili, gdy ustalona została data ślubu, zaczęłam zbierać pomysły. Na suknię, na bukiet, na buty, na fryzurę, na makijaż, na zaproszenia dla gości, na wystrój sali, kościoła, auta. W trakcie poszukiwań dowiedziałam się, że:

a) sukienki i tak nie kupię takiej, jakbym chciała, bo trzeba je zamawiać dwa lata do przodu;
b) w styczniu 2014 roku nie ma szans na znalezienie sali na przyjęcie, które ma się odbyć w czerwcu;
c) generalnie wszystko powinno się rezerwować dużo, dużo wcześniej. W salonie, gdzie zamawiałam swoją sukienkę, niektóre zapobiegliwe przyszłe mężatki zamówiły suknie na... 2015 rok, serio!

Ale to nie wszystko. Przez 28 lat żyłam w błogiej nieświadomości, że istnieje coś takiego jak "trendy ślubne". Serio! Nie wiedziałam, że teraz zamiast ciast na stole powinny znaleźć się np. lizaki kolorystycznie dopasowane do wystroju sali. Albo że do ołtarza fajnie iść... po sztucznej trawie. Aha! Zespół na weselu to przeżytek, lepiej zamówić instruktorkę zumby, która rozkręci imprezę (mhm, już sobie widzę wywijającą zumbę w sukni z trenem). I tak dalej, przykłady można mnożyć.

Zupełnie szczerze przyznaję, że na chwilę zgłupiałam. Zbyt dużo opcji, zbyt dużo pomysłów, a przecież ślub tylko jeden. Z tej właśnie przyczyny bardzo długo zwlekałam z wyborem sukni ślubnej. No bo jak tu się zdecydować? Całkiem na poważnie zaczęłam też rozważać jakże istotną kwestię, czy zaproszenia powinny być w kolorze kremowym czy ekri i czy oby na pewno pasuje do nich biała koperta. Kompletna głupota!

I teraz dochodzę do sedna. Paradoksalnie ślubne wariactwo wybiłam sobie z głowy w trakcie przymiarek sukienki. No bo tak: co z tego, że zamarzyła mi się cała koronkowa o syrenim kroju, skoro wyglądałam w niej jak... syrena z przerostem tkanki tłuszczowej w okolicach tyłka i gigantycznym ogonem zamiast stóp? Co z tego, że moim kolejnym pomysłem była suknia z baskinką... która idealnie podkreślała moje i tak szerokie biodra?

Dokładnie w tym momencie dotarła do mnie jedna ważna rzecz: nie będzie DOKŁADNIE tak, jak sobie wymarzyłam. Moja suknia ślubna nie ma ani syreniego dołu, ani baskinki. Nie zwróciłam na nią od razu uwagi i nie pomyślałam: TAK, TO TA! Kiedy ją jednak przymierzałam okazało się, że dobrze się w niej czuję i równie dobrze wyglądam. Kupiłam. Nie mam wpływu na pogodę. Nie mam wpływu na to, kto z zaproszonych gości przyjmie zaproszenie. Nie do końca ode mnie zależy, jak gościom spodoba się impreza. Przecież to oczywiste!

A dalej było już tylko łatwiej. Zaświtałam mi bowiem w głowie myśl (w tym momencie serdecznie przepraszam, ale pojadę banałem): ANIA, K*** MAĆ, NIE ZGUB NAJWAŻNIEJSZEGO! Dotarło do mnie coś jeszcze! Przez moment byłam na dobrej drodze, żeby schrzanić sobie tę uroczystość przez kolor koperty czy długość welonu.

Najważniejsza w tym wszystkim jestem ja i mój narzeczony. To, czy będę miała włosy upięte czy rozpuszczone tak naprawdę nie ma większego znaczenia. To, czy moje buty będą białe, jasnoróżowe czy w kolorze mięty też nie. Ważne jest zupełnie co innego - i kiedy sobie to uświadomiłam, stres odpuścił. Całkowicie i, mam nadzieję, że na dobre.

Cieszy mnie wypisywanie zaproszeń i nawet nie zasmuca mnie fakt, że to ostatnie dni, kiedy podpisuję się swoim własnym, rodowym nazwiskiem.

Cieszy mnie zapraszanie kolejnych gości.

Cieszą mnie "typowe rozmowy narzeczonych przed ślubem", od których chyba nie da się uciec.

W ogóle zwracam uwagę na to, żeby używać słowa "narzeczony" a nie "przyszły mąż" - bo narzeczonego będę miała jeszcze tylko do czerwca, na słowo "mąż" mam resztę życia.

I tak dalej :)

Nie mam recepty na to, jak opanować przedślubny stres. Ok, to bez wątpienia jedno z najważniejszych wydarzeń w życiu, które ma spowodować, że pod koniec TEGO dnia będę żoną człowieka, którego kocham. Jeśli tak się stanie to znaczy, że wszystko się udało.  I tyle, po prostu. Zdrowy rozsądek - jak zwykle niezawodny :)

PS Nie mam pewności, ale to chyba blogowy debiut NARZECZONEGO! :)