90% naszych zmartwień dotyczy rzeczy, które... no właśnie! :)

Hej, czy Wy też czujecie... wiosnę? Dziś we Wrocławiu było 12 stopni - coś pięknego! Zamieniłam kurtkę na płaszczyk, szalik na apaszkę, czapki nie założyłam wcale... I mam nadzieję, że nie zakończy się to katarem. 

Dziś jednak będzie nie o pogodzie, a o pewnym zdaniu, które najpierw mocno wbiło mi się w głowę, a potem mocno w tej głowie poprzestawiało sprawiając, że zaczynam powoli sprowadzać swoje myśli na właściwe tory.

90% naszych zmartwień dotyczy rzeczy, które NIDGY się nie wydarzą. 

Kiedy przeczytałam je pierwszy raz, nie zrozumiałam. Jak można martwić się czymś, co nigdy nie nastąpi???

A chwilę później do mnie dotarło: ależ oczywiście, że można! Co więcej: sama robię to regularnie! Rany, ile wyimaginowanych zmartwień zaprzątało mi już głowę!

Zanim poszłam na studia bałam się, że będę najmniej oczytaną osobą na roku, że inni będą recytować wiersze Słowackiego, tylko ja nie, że, że, że...

Zanim zdecydowałam się na studia podyplomowe bałam się, że nie dam rady ich skończyć, że będę najgłupsza, że wszystkim innym teorie pedagogiczne będą się wylewać uszami, tylko nie mi, że, że, że...

Zanim przeprowadziłam się do Wrocławiu bałam się, że nie znajdę pracy, że mój mąż nie znajdzie pracy, że nie znajdziemy mieszkania, że nikogo we Wrocławiu nie znam, że się zgubię na pierwszym spacerze, że, że, że...

Zanim pierwszy raz poszłam na siłownię martwiłam się, że będą tam ostatnią sierotą, że trener mi nie pomoże, że spadnę z bieżni, że wszyscy będą przerzucać ciężary, tylko ja nie, że, że, że...

Ostatnio ubzdurałam sobie, że popełniałam STRASZNY BŁĄD. W myślach naszykowałam sobie całą przemowę, jak będę się tłumaczyć itd. I co? I okazało się, że BŁĄD nie był błędem, a jedynie małą, nieszkodliwą pomyłką.

Czy muszę więc dodawać, że żadna z czarnych wizji nigdy nie zaistniała w rzeczywistości? 

Paradoks: z jednej strony raczej nie przejmuję się drobiazgami. Z drugiej zaś mam tendencję do martwienia się na zapas. I co? Czarne scenariusze prawie nigdy się nie sprawdzają! Nie wiem, czy jest tak w 90%, ale mogę założyć, że "prawie nigdy" to 90%.

Całkiem niedawno przeczytałam również, że nic nie jest tak bardzo nasze, jak nasze myśli i z tym zdaniem zgodziłam się od razu. Myśli to obszar, do którego dostęp mamy tylko my. Po co więc produkować myśli, które nie są dla nas dobre? Myśli, które nam szkodzą, demotywują, ściągają w dół? To tak proste, tak oczywiste, że aż trudne.

Jaki jest mój sposób na pozbycie się negatywnych myśli? Banalny. Po prostu... oddycham. I tylko na tym się skupiam. Na rytmie własnego oddechu, który ma cudowną moc wyciszania umysłu.