7 kroków do prostego życia. Krok czwarty: uspokój się

Zabierając się do wstępnej wersji tego wpisu uświadomiłam sobie, że porywam się z motyką na słońce, temat jest bowiem tak rozległy (może to jakiś pomysł na kolejny cykl?) Po drugie zaś właśnie na tym polu mam najwięcej do zrobienia i do nauczenia się. W pierwszej chwili chciałam napisać o stresie, o tym, że zamiast od razu podejmować decyzje warto przespać się z problemem i że nic tak nie wycisza, jak nordic walking w samotności. Potem stwierdziłam, że napiszę o jodze i medytacji, bo są to dwie rzeczy, które bardzo mnie kręcą. Ostatecznie jednak wpis będzie jeszcze o czymś innym. 

Przekopałam się przez kilka książek i za nic nie mogę trafić na fragment, o który mi chodzi. W każdym razie: przeczytałam kiedyś "gdzieś", że my i tylko my odpowiadamy za swoje reakcje emocjonalne. Prawda! Tylko co z niej wynika? A no np. to, że kiedy zdarzy nam się wydrzeć na kogoś, to potem nie można się usprawiedliwiać, że to KTOŚ nas zdenerwował. To JA się zdenerwowałam i powiedziałam trochę za dużo i trochę za głośno, KTOŚ tylko zajechał nam drogę/podniósł głos/zapomniał wyrzucić śmieci. Widzicie różnicę?

Reagować spokojnie jest nieraz bardzo trudno (chociaż były sytuacje, kiedy bardziej wkurzyło mnie to, że nie zareagowałam - KLIK), ale wiem, że nie jest to niemożliwe. Sytuacji do codziennej praktyki jest mnóstwo (Ja pierdzielę, znowu stanęłam w najdłuższej kolejce/Szlak by to, akurat jak nie wzięłam parasola, musiało zacząć padać!/A co cię to obchodzi, nie wtykaj nosa w niej swoje sprawy!), ale za każdym razem gdy wychodzę z nich zwycięsko, czytaj: bez irytacji, jestem z siebie bardzo dumna.

W tym momencie napiszę o jeszcze jednej rzeczy, z której dumna nie jestem. Otóż... mam głupią tendencję do reagowania płaczem w chwilach emocjonalnych, kiedy napięcie staje się zbyt duże. To jest coś silniejszego ode mnie, mogę dobrze wiedzieć, że sytuacja wymaga rozwiązania, a nie łez... ale nie. Najpierw się rozpłaczę, dopiero 5 minut później myślę racjonalnie. Jakiś sposób na to, hmm?

Przy okazji polecam rewelacyjną i baaardzo przystępnie napisaną książkę O stawaniu się stoikiem Tomasza Mazura - po tym, jak dwa razy przeczytałam ją całą, regularnie wracam do konkretnych fragmentów. 

Druga rzecz: dla mnie SPOKÓJ ściśle wiąże się z trudną umiejętnością SKUPIENIA SIĘ. W książce Leo Babauty Skup się można znaleźć świetne zdanie: Jeśli gonisz dwa króliki, oba uciekną. Święte słowa! Zrób jedną rzecz, ale dobrze! Co to znaczy dobrze? Dobrze = na spokojnie. Poświęć jej tyle czasu, ile wymaga i tyle uwagi, ile jest konieczne. O tym też już pisałam, w wieku 29 lat uświadomiłam sobie bowiem, że cierpię (na własne życzenie!) na Alzheimera - KLIK.

Spokoju staram się szukać każdego dnia i na różne sposoby. Nie mogę tego nazwać medytacją, ale przed zaśnięciem ćwiczę się w tym, by skupić się wyłącznie na oddechu i ograniczyć galop myśli w głowie. Spokój odnajduję w rutynowych czynnościach powtarzanych regularnie, np. w gotowaniu. Czystym relaksem jest dla mnie joga i nordic walking. W pierwszym przypadku skupiam się tylko na tym, by zachować równowagę czy rozciągnąć mięsień czworogłowy uda, w drugim: stukanie kijków o kostkę brukową działa bardzo, bardzo relaksująco.

Jak mam to wytłumaczyć, w jakie ubrać to słowa? Co się liczy najbardziej? Spokój w głowach.

Kiedyś spokój wydawał mi się synonimem nudy, teraz jest czymś, do czego dążę i co niepostrzeżenie wskoczyło na listę moich priorytetów rozwojowych.