Kto jest głupi, czyli czego i PRZEZ KOGO się nie nauczyłaś?

Kiedy Anna była małą Anią, chodziła do szkoły i panicznie bała się lekcji matematyki. Nie chodziło o to, że nauczyciel uwziął się na Anię, ani też nie o to, że Ania była wyjątkowo tępa. Nie była. Każda lekcja przebiegała jednak według ustalonego schematu: najpierw sprawdzenie obecności, potem sprawdzenie pracy domowej i odpytanie z teorii (tak!), wprowadzenie nowego tematu. Dramat rozgrywał się chwilę później. Ania nie słuchała, jak nauczyciel tłumaczył zawiłości algebry, nawet nie próbowała zrozumieć. Wiedziała, że za chwilę trzeba będzie otworzyć podręcznik i jakiś nieszczęśnik zostanie wyrwany do tablicy. I będzie musiał ROZWIĄZAĆ ZADANIE. Nauczyciel w tym czasie siadał za biurkiem i uzupełniał dziennik. Czasem trwało to 2 minuty, a czasem 10. Delikwent pod tablicą albo przykład rozwiązał, albo stał jak trąba i czekał, aż nauczyciel ponownie się nim zainteresuje. 

Zgadnijcie, jak to było w moim przypadku.

Matematyki nie rozumiałam od przedszkola aż do końca liceum. Nie mam pojęcia, kiedy zakodowałam sobie, że jestem w niej beznadziejna - logiczną konsekwencją było to, że wolałam język polski i na polskim czułam się jak ryba w wodzie.

Do dziś kiedy tylko mam coś policzyć wyciągam kalkulator. Nie umiem... i koniec! Nie obwiniam nauczyciela, nie, nie, nie! Podejrzewam, że nie miał on pojęcia, jak traumatyczne dla niektórych mogły być jego lekcje. Dodam też, że nigdy nie podnosił głosu, nie ośmieszał, nie był ironiczny.

To ja i tylko ja doprowadziłam do sytuacji, że matematyka, fizyka i chemia są dla mnie czarną magią. Zakodowałam sobie, że nie rozumiem i nigdy nie włożyłam trudu w to, żeby zrozumieć. Brak talentu matematycznego? Być może. Lenistwo? Na pewno!

Historia z dzisiaj

Od wielu lat przychodzą do mnie uczniowie, którzy nie radzą sobie z językiem polskim. Spotykam się z licealistami i z pierwszakami, których rodzice nie mają cierpliwości, by przysiąść z nimi i poznawać literki. Robię to ja.

Wiecie, co najczęściej słyszę od rodziców tych młodszych dzieci?

- Bo wie pani, ona to ładnie rysuje i śpiewa, ale czytanie jej w ogóle nie idzie. Nie wiem, jak to będzie, prośbą, groźbą próbowałam, a ona jakby niedorozwinięta była. "B" od "d" nie rozróżnia. Głąb i tyle. Może artystką będzie, he he? Ładna jest, to może być głupia.

A dziecko stoi i słucha.

Tymczasem licealiści mówią tak:

- Bo ta baba od polskiego jest chora! Zadaje, a nie tłumaczy! Nie powiedziała nam tego, jak Boga kocham! Nie mieliśmy tej lektury! Nie mówiła nam, jak się pisze wypracowania! Skąd mam wiedzieć, co to jest ta meeee... meeeee...tafora, jak nam nie mówiła? Nie rozwiązywała z nami testów! Nie nauczyła nas! To jak ja mam umieć?

I teraz najlepsze: świat jest mały. Chodziłam do liceum, w którym ta chora baba uczyła. Znam niektórych jej uczniów, znam ją. Jest dobrym nauczycielem, który wie, jak prowadzić lekcje. Nie wierzę, że omineła którąkolwiek z lektur. Nie wierzę, że nie wytłumaczyła, za co dostaje się punkty na maturze. 

Naprawdę nóż mi się kieszeni otwierał, kiedy dziś tego słuchałam.

Tylko teraz tak myślę... ja matematyki nie umiem, bo JA sama nie dałam sobie szansy, żeby ją zrozumieć. 

Moja uczennica do końca życia raczej nie sięgnie po książkę i będzie mówiła "wziąść", bo jej nauczycielka okazała się głupią babą. Wygodne, prawda?

Ot, taka sobotnia refleksja.