Mogę SAMA, SAMA, SAMA! Czyli o moim małym sukcesie :)

Jeśli czasem dopadają mnie wątpliwości, czy warto zapisywać rzeczy, do których dążę, które chcę zmienić i o które walczę, to chwile takie jak wczorajsza uświadamiają mi, że owszem: WARTO! Dlaczego? Bo na bieżąco mogę śledzić postępy! :)

W maju pisałam tak:  

(...) uświadomiłam sobie, że z wieloma rzeczami, które chcę zrobić zwlekam... bo czekam, aż ktoś się do mnie przyłączy. Nie robię tego, bo nie chcę sama. Pewne sytuacje wydają mi się ciężkie tylko dlatego, że musiałabym stawić im czoła w pojedynkę. Z kimś przy boku - nie ma problemu. Ale sama? Nie, sama nie.

Cały tekst znajduje się TUTAJ. 

Prawie rok później mogę śmiało powiedzieć, że problem ten nie istnieje.

Byłam sama na siłowni, na zajęciach fitness, w kinie, na zakupy chodzę bez przyjaciółki u boku, sama wybieram się na rower czy rolki, wczoraj pierwszy raz byłam sama na koncercie Dżemu... i nie bolało :)

Co więcej. Zauważyłam, że prawie zupełnie wyzbyłam się odruchu pytania kogoś, czy ma ochotę gdzieś ze mną iść, czy zrobić coś wspólnie. A kiedy zapytam, a spotka mnie odmowa: spoko, nie ma problemu, w pojedynkę też dam sobie radę. Ha! :)

Dla niektórych, którzy z samotnymi wyjściami nigdy nie mieli problemu, to, co piszę może wydawać się błahe. Dla mnie jest to jednak ogromny krok naprzód. Wierzcie mi: rok temu wolałabym nie iść na film z ulubionym aktorem niż iść sama. 

Nie mam pojęcia, czego się bałam, nie wiem, co mnie blokowało.

Stało się, przezwyciężyłam to! 

I naprawdę cieszę się, że kiedyś o tym napisałam, a potem zaczęłam raz za razem się przełamywać. 

Szampana może otwierać nie będę... ale ogromnie mnie ten sukces cieszy! :)