Miej mniej! (Sztuka minimalizmu w codziennym życiu - Dominique Loreau)

Minimalizm - od jakiegoś czasu jest to dla mnie słowo - klucz. Odmieniam je przez wszystkie przypadki, czytam blogi minimalistów, konsekwentnie staram się korzystać z rozwiązań, jakie podsuwa. Zakup najnowszej książki Dominique Loreau był więc tylko kwestią czasu - chociaż na początku mocno psioczyłam bynajmniej nie na minimalistyczną cenę tej pozycji (49,90 zł - no bez przesady!)

Pierwsze, co rzuca się w oczy, to naprawdę piękne wydanie, poprzednie książki pod tym względem do pięt nie dorastają tej pod względem szaty graficznej. Motyw dmuchawca, który znajduje się na papierowej okładce, można znaleźć na wielu stronach w środku. Gdy zaś ściągniemy okładkę... książka jest po prostu biała, z niewielkim dmuchawcem w prawnym dolnym rogu.

Autorka wiele mówi o tym, aby otaczać się pięknymi przedmiotami i czerpać przyjemność z obcowania z nimi. Sztukę minimalizmu w codziennym życiu można właśnie do tej kategorii zaliczyć: radość sprawiło mi samo trzymanie w rękach tej pozycji :) 

Co najbardziej spodobało mi się w Sztuce minimalizmu w codziennym życiu oprócz samej książki?

+ pozycja ta uświadomiła mi jedną istotną rzecz. Minimalizm nie służy do tego, aby pokazać, jak ogarnąć chaos codziennego życia. Minimalizm pokazuje, jak się go pozbyć. Radykalne, ale też bardzo sugestywne. Sama zaczęłam się zastanawiać, które rzeczy (a pisząc rzeczy mam na myśli nie tylko przedmioty) ze swojego życia mogłabym usunąć... i przestać zawracać sobie nimi głowę.

+ Po zastanowieniu stwierdzam również, że podobnie (czasem!) można zrobić z niektórymi ludźmi. Zamiast zastanawiać się, jak sobie z kimś ułożyć stosunki, przygotowywać w myślach strategie tego, jak się zachowamy, co powiemy, bo w jakiś sposób przy tych osobach nie czujemy się sobą... zamiast przygotowywać kolejną wymówkę, bo nie chcemy się spotykać... Czy nie prościej po prostu się odciąć? Nie odbierać telefonów, nie odpisywać na maile, wyrzucić ze znajomych na FB. Niby proste, a jednak wymaga odwagi!

+ kolejna ważna dla mnie rzecz, którą wyniosła z tej książki, to refleksja nad tym, czego naprawdę potrzebujemy. Gdy jedziemy w podróż, zabieramy niezbędne minimum... i chociaż zdarza nam się tęsknić do wygodnego łóżka i własnej pościeli, to już np. nie tęsknimy za parą spodni, która została w szafie, czy za bibelotami na półce. To po co nam tak naprawdę te rzeczy?

Co daje minimalizm według Dominique Loreau?

- więcej wolnego czasu,

- mniej zmartwień,

- więcej energii,

- lepszą organizację,

- większe wyrafinowanie,

- większy luksus, 

- większy komfort,

- szczęście płynące z prostoty wyboru,

- większą wartość każdej posiadanej rzeczy.

Wiem, że brzmi to dość enigmatycznie, natomiast wszystkie te aspekty zostają w książce wyjaśnione.

Co jeszcze znajdziemy w Sztuce minimalizmu?

Autorka wiele miejsca poświęca na listy przedmiotów, jej zdaniem niezbędnych. Zwraca uwagę na różne aspekty życia, wskazuje np. listę niezbędnych sprzętów kuchennych, kosmetyków, ubrań, biżuterii, perfum... itd. 

I tutaj natrafiłam na opór. O ile zgadzam się, że nie ma np. sensu trzymania rakiety do tenisa, skoro w tenisa nie gramy, marynarki, w której brakuje guzika, a my przez dwa lata nie zmobilizowaliśmy się, aby go przyszyć czy perfum, które dostaliśmy w prezencie i ich zapach zupełnie nam nie leży, tak... no właśnie!

Z jednej strony wiem, że to słabe, gdy radość czerpiemy tylko z przedmiotów. Już dawno postanowiłam, że będę dążyć do tego, aby cieszyć się z rzeczy niematerialnych (np. z dobrze wykonanego treningu, rozmowy z inspirującą osobą, spaceru, gdy świeci słońce). Z drugiej jednak strony patrząc: mam mnóstwo rzeczy, które po prostu lubię. Lubię i moją białą filiżankę do kawy, i kubek, w którym piję tylko kakao, i kubek, który dostałam kiedyś na urodziny, i kubek, który ma fajnego tygrysa i który dodaje mi energii... i nie zamierzam żadnego wyrzucać!

Nie wyobrażam sobie nie mieć na półce książek, mieć tylko jeden szalik, jeden kolor cieni do powiek. Dalej: autorka radzi inwestować w klasykę. Trencz, baleriny, marynarka, biała koszula. A ja się pytam, gdzie w tym wszystkim jest miejsce na indywidualizm? No gdzie?

Zastąpić balsamy i kremy olejem kokosowym? Nigdy w życiu! Dorosłam do tego, że w danej chwili korzystam z jednego balsamu nawilżającego i jednego na cellulit, jednego kremu na dzień i jednego na noc (chociaż ta zasada nie do końca się sprawdza), ale mam też np. peelingi, maseczki wszelkich odmian, kremy pod oczy, serum, trzy rodzaje baz pod makijaż, dziesięć kremów do rąk (z tym walczę!). I co? I dobrze mi z tym! Nie robię rocznych zapasów kosmetyków, uważam, że nie popadam w przesadę - więc na siłę tego zmieniać nie mam zamiaru. 

Wracając do samej książki. Bez chwili zastanowienia: polecam! Pozwala ona bowiem spojrzeć na swoje życie z nieco innej perspektywy, ukierunkowuje na "być", a nie "mieć", inspiruje do tego, by w końcu pewne rzeczy uporządkować. 

Sztuka minimalizmu w codziennym życiu ma też wady, a w zasadzie wadę: jest przegadana do granic możliwości. "Pozbądź się przedmiotów, a osiągniesz spokój. Spokój osiądziesz, gdy pozbędziesz się przedmiotów" - tak to chwilami wygląda. No i powiela treści, które były już wcześniej prezentowane w Sztuce prostoty - ale jestem to w stanie autorce wybaczyć. Bo osiągnęła ona rzecz niezwykłą: ja, bałaganiara, kolekcjonerka i zbieraczka, zaczęłam sprzątać, przestałam gromadzić. Powoli, bez żalu, wyzbywam się niektórych rzeczy, układam w szafkach, segreguję ubrania i książki. A to już coś! :)