O tym, jak w wieku 29 lat zaczęłam leczyć się z Alzheimera

Tak drodzy Państwo: dokonałam autodiagnozy i zaczęłam się leczyć. Z Alzheimera, zaawansowanej sklerozy i niedowidzenia jednocześnie. Był moment, kiedy byłam dumna z tego, że jednym okiem potrafiłam oglądać film, a drugim czytać książkę, jednocześnie malując paznokcie, gotując, myjąc nogą podłogę, głaszcząc kota i w dodatku rozmawiając przez telefon. Ach, czułam się taka... wydajna. Taka... produktywna. Do czasu!

Zaczęło się niewinnie.

Czy ja oby na pewno zamknęłam drzwi? - zastanawiam się kilometr od domu.

Zamknęłam czy nie zamknęłam? - pięć minut później, dwa kilometry od domu.

Trzy kilometry później wracam się, żeby sprawdzić. Drzwi oczywiście są zamknięte. A ja za cholerę nie mogę sobie przypomnieć, kiedy je zamknęłam.

- No, i wtedy to się stało, aj, stało się, stało - opowiadam i mam zamiar kontynuować, gdy mój rozmówca przerywa mi:

- Ania, ale ty mi już o tym opowiadałaś.

Hmm, serio?

Opowiadałam?

Kiedy??? Nie pamiętam!!!

Takie historie mogę mnożyć.
Mam już ten numer Sensu czy nie mam? Kupiłam go, czy nie?
Kurde mać, zaraz się spóźnię, gdzie są moje okulary słoneczne/szminka/torba?
Hmm, która to moja kawa dzisiaj? Rano wypiłam jedną, potem drugą... drugą? Ale kiedy? Sprawdzam w kuchni, filiżanka stoi w zlewie. KIEDY JA WYPIŁAM DRUGĄ KAWĘ???

Znacie to? Myślę, że wszystkie to znamy.

Kiedy zamykamy drzwi, jednocześnie gadamy przez telefon/malujemy usta/szukamy portfela i sam fakt wyjęcia kluczy i przekręcenie zamka ucieka nam z pamięci.

Drugą kawę piję między Facebookiem a włączeniem pralki i gubię tę czynność.

Ostatnio zorientowałam się, że w miejscu, które mijam kilka razy w tygodniu jest nowy sklep. Ładny mi nowy! Sklep istnieje pół roku, tylko ja zawsze albo pędzę obok niego rowerem, albo akurat gadam przez telefon, albo słucham muzyki, albo... fakt faktem, że go nie widzę.

Problem zdiagnozowałam całkiem niedawno i uwiera mnie ta skleroza i niedowidzenie jednocześnie.

Jak się z niej leczę?

Przestawiając się z trybu stereo na mono. 

Przede wszystkim wdrażam do codziennego życia praktykę UWAŻNOŚCI (mindfulness - moja nowa korba i cudowne narzędzie do walki z Alzheimerem).

Więc tak:

Kiedy piję kawę, to piję kawę - i nic więcej.
Kiedy czytam książkę, wyłączam muzykę, by bardziej skupić się na treści.
Kiedy rozmawiam przez telefon, nie maluję paznokci.
Kiedy zamykam drzwi, nie gadam przez telefon.
Kiedy mam do przygotowania tekst, staram się być offline.

Ach, byłoby pięknie, gdyby w 100% było tak, jak napisałam. Wydawać by się mogło, że nie ma nic prostszego, niż po prostu skupić się na jednej rzeczy, skończyć ją i przejść do następnej. A guzik, to jest naprawdę ciężka praca nad samą sobą! Jesteśmy tak bardzo przyzwyczajeni do robienia stu rzeczy jednocześnie, że takie wyłączenie się i skupienie tylko na jednym bodźcu wymaga ogromnej determinacji... i przychodzi mi naprawdę z trudem.

W każdym razie: wdrażam się i mam nadzieję, że kiedyś osiągnę taki stan, jak piesek na obrazku.
Chciałabym! :)

Źródło zdjęcia - KLIK