A właśnie, że polubię bieganie! Czyli o tym, jak biegam, chociaż nie lubię.

- Co ty się sparłaś na to bieganie, nie ma innych sportów?No właśnie, sparłam się, a skoro postanowiłam, że będę biegać z przyjemnością... to będę!

Pierwszy biegowy falstart w tym roku już zaliczyłam, w okolicach marca. Nie ukrywajmy, ćwiczę już od jakiegoś czasu i wydawało mi się, że kondycję po zimie mam świetną. Co wiec zrobiłam? Przedobrzyłam i zaczęłam biegać za szybko, za dużo, za często. Fakt, moje ego urosło, chodziłam dumna jak paw... i mniej więcej po piątym biegu musiałam odpuścić na trzy-cztery tygodnie. Odezwała się kontuzja sprzed roku, kostka bolała jak głupia, a ja kolejny raz stwierdziłam, że bieganie nie jest dla mnie.

Potem pojawiła się książka Beaty Sadowskiej I jak tu nie biegać, o której pisałam już TUTAJ. Wtedy to również spisałam cztery główne zasady biegowe, którymi postanowiłam się kierować i o których przy okazji recenzji książki pisałam. Można je streścić tak:

Bieganie = fun!
Nie ścigam się!
Nic na siłę!
Nie biegam za karę!

Na marginesie muszę koniecznie dodać, że być może za jakiś czas stwierdzę, że I jak tu nie biegać to lektura przełomowa dla mojej sportowej "kariery", ale o tym innym razem.

W podobnym czasie co książka Beaty, wpadło mi w ręce biegowe wydanie miesięcznika Shape. Znalazłam tam czterotygodniowy plan na 5 kilometrów dla początkujących biegaczy... i okazał się on bardzo, bardzo trafiony. Jego autorem jest Jakub Wiśniewski, który wypowiadał się jako ekspert w I jak tu nie biegać! - i była to dodatkowa zachęta, żeby ruszyć 4 literki i ponownie wyjść na bieżnię.

W tej chwili drugi raz realizuję drugi tydzień z tego planu. Dlaczego? Bo, po pierwsze, w święta sobie nieco odpuściłam, po drugie: wraz z upływem czasu więcej w tym planie biegu niż marszu, a ja nie chcę, żeby powtórzyła się moja historia z kostką - taka jestem rozsądna!

Czy lubię biegać? Nadal, niestety, nie. Zresztą: sami spójrzcie, co w bieganiu sprawia mi największą radość:

No cóż, tak wygląda smutna prawda. ALE! :)

Odkryłam, że jest mnóstwo rzeczy w bieganiu, poza samym bieganiem, które naprawdę lubię.

Czyli:

- bieganie sprawia, że czuję się jak prawdziwa SUPER GIRL! Za każdym razem, kiedy wkładam adidasy i wychodzę mam ogromną satysfakcję z tego, że kolejny raz się przełamałam, jestem konsekwentna, nie jestem leniem;

- bardzo lubię widzieć efekty swoich starań, a tu, dzięki realizowaniu konkretnego planu, widzę je z treningu na trening. I taka jestem z siebie dumna!;

- bardzo, ale to bardzo lubię stawiać sobie ptaszki w kalendarzu, które oznaczają, że biegałam;

- bardzo lubię słuchać muzyki w trakcie biegu. W ten sposób uważnie przesłuchałam już m.in. nową płytę Artura Rojka i odświeżyłam sobie dyskografię The Killers;

- od jakiegoś czasu uwielbiam wchodzić do sklepów sportowych i oglądać koszulki, spodenki, biustonosze sportowe. No co, w końcu biegam, to takie rzeczy też są mi potrzebne :);

- dzięki bieganiu bardziej pilnuję diety. Bo o ile na rower czy kijki mogę iść z pełnym brzuchem, tak pobiegać już nie. Na koniec miesiąca sprawdzam obwody!;

Dlaczego jednak sparłam się na bieganie, skoro sama czynność nie przynosi mi takiej frajdy, jak np. pilates czy joga?

Powodów jest kilka. 

Bieganie to jedna wielka korzyść dla zdrowia.

Biegać mogę wszędzie.

Mam niezbite przekonanie, że bieganie jest super... tylko ja jeszcze tego nie odkryłam. Miliony biegaczy nie mogą się mylić.

Bieganie odchudza.

Bieganie sprawia, że jestem w dobrej kondycji fizycznej.

Panna Anna. 

I jeszcze jedno: w tym roku kończę 29 lat i mam przeświadczenie, że jeśli nie zacznę teraz... to po trzydziestce na pewno nie. Nie wiem, dlaczego tak myślę, ale tak myślę.

Więc, no cóż... jutro też idę pobiegać :)