O czym mówię, kiedy mówię o... sprzątaniu?

Lubicie oglądać stylowo urządzone wnętrza? Ja bardzo! I chociaż podobają mi się różne style, bo potrafię zachwycić się zarówno pokojem urządzonym bardzo minimalistycznie, jak i np. salonem pełnym książek, bibelotów i dywaników - jest jeden wspólny mianownik, który je łączy.

Źródło

Porządek.

Na żadnym ze zdjęć, przy których wzdycham: Och, chciałabym mieć taki salon/kuchnię/sypialnię!, nie znajdziemy zaschniętej plamy po wylanej wieki temu kawie, nie znajdziemy stosu brudnych naczyń w zlewie czy, za przeproszeniem, gaci leżących centralnie na środku pokoju.

Od razu zaznaczam: nie jestem fanatyczką! Ba! Gdyby moja mama, pedantka od urodzenia, przeczytała ten wpis, pewnie umarłaby ze śmiechu, w jej oczach chyba już do końca życia pozostanę flejtuchem. Przez długi czas bowiem wyznawałam filozofię: Przewróciło się - niech leży, a i dziś żadna ze mnie perfekcyjna pani domu.

Po prostu w dwudziestym ósmym roku życia uznałam, że to jednak trochę obciach nie potrafić zapanować nad przedmiotami i zaczęły mnie wkurzać sytuacje, kiedy otwieram szafkę i jej zawartość wylatuje mi na głowę.

Sprzątać nie lubię. Mycie garów czy polerowanie podłogi to dla mnie żadna frajda i na pewno się w tym nie spełniam. Nie mniej jednak, mam kilka zasad, których staram się trzymać, żeby nie porosnąć brudem.

Po pierwsze: podłoga to strefa zakazana.

Leży na niej tylko dywan. Nie zostawiam tam ubrań, książek i Bóg wie czego jeszcze.

Po drugie: codziennie coś. 

To nie jest tak, że w poniedziałki odkurzam, we wtorek prasuję, a w środę sprzątam w łazience. Harmonogramu nie ma. Ale staram się codziennie coś zrobić. Bo łatwiej mi sprzątać na raty, niż przeznaczyć pół soboty na porządkowanie.

Po trzecie: drobiazgi sprzątam od razu.

Po wypiciu herbaty, kubek od razu zanoszę do kuchni i myję go. Po zrobieniu makijażu odkładam pędzle na miejsce, chowam cienie i szminki, nie zostawiam ich, jak to przez długi czas miałam w zwyczaju, na pralce. Szczerze? Z opanowaniem tego punktu walczyłam najdłużej.

Po czwarte: każda rzecz ma swoje miejsce.

Niby oczywiste, ale... U mnie np. nożyczki przez długi czas nie miały takiej szuflady, do której  mogłabym je odłożyć. Podobnie było z długopisami, zeszytami, kluczami, kolczykami, okularami słonecznymi... Kładłam wiec te rzeczy wszędzie, a potem motałam się w ich poszukiwaniu. A bałagan robił się nie wiadomo jak i kiedy.

I wreszcie, po piąte: ścielę łóżko od razu jak wstanę.

Mamo, ile ja z tym walczyłam, zanim weszło mi to w nawyk! 

Rano zasłanie łóżka było ostatnią rzeczą, jaką miałam ochotę zrobić. A potem, po południu, wracałam do domu i dorzucałam tam torbę, książki, ubrania i załamywałam ręce, gdy przyszło mi ten bałagan posprzątać... po to tylko, by następnego dnia całą zabawę zacząć od nowa.

Źródło

Na koniec chcę podzielić się dość zabawną myślą, którą znalazłam w książce Dominique Loreau Sztuka sprzątania. Jej autorką jest ciotka pisarki, która powiedziała tak:

Sprzątam zawsze rano, żeby nie musieć nic robić po południu.  

Czuję, że odnalazłabym w tej kobiecie pokrewną duszę :)

Ja również jestem zbyt wygodna i zbyt leniwa, żeby odkładać porządki na później albo fundować sobie całodniową sesję z miotłą. Moja strategia ogarniania na bieżąco ma tę zaletę, że nic się nie kumuluje, a ja po prostu o sprzątaniu nie myślę. Sprząta się jakby samo, mimochodem...

No okej. Może jeszcze nie do końca tak jest, ale do takiego stanu dążę :)

Uwaga! Czy są wśród Was pedantki? To ja w takim razie zazdroszczę :)