Nie stawiaj oporu, a nie ugryzie!

Miewam czasem tzw. przebłyski. Czasem pod wpływem jakiegoś filmu, przypadkowo usłyszanej rozmowy, wpisu na kogoś blogu. Tym razem przebłyskiem okazało się zdanie znalezione w książce Dagmary Skalskiej Pokochaj swoje ciało. Siedziałam na leżaku, piłam kawę, zagryzałam ciastem i nagle... BOOOM!, prawie spadłam z tego leżaka.

Oczywiście, że dla kogoś może brzmieć ono niepozornie, wręcz banalnie. Dla mnie jednak to była TA myśl w TYM momencie. 

Oczywiście, że zmiana nie boli.

Mam za sobą całe mnóstwo zmian i kiedy patrzę na nie z perspektywy czasu, wszystkie przyszły i przeszły bezboleśnie. 

Tymczasem od dłuższego czasu miałam wrażenie, że stoję w miejscu. I nie powiem, było mi z tym bardzo dobrze. Po tym, co stało się rok temu, jakakolwiek zmiana była ostatnią rzeczą, o której marzyłam (aby nie mówić ogólnikami: rok temu zmarł mój Tata i ostatnie miesiące były czasem, kiedy próbowałam jakoś załatać tę ogromną dziurę, którą po sobie zostawił).

Wydaje mi się, że to nie przypadek, że akurat słowa Dagmary tak mną potrząsnęły - kto zna biografię autorki wie, o czym piszę. 

W każdym razie czuję, że zastój mija i wraca życie.

Od września zmieniam pracę.

W październiku zaczynam kolejne studia. 

W listopadzie się przeprowadzam, tym razem do własnego mieszkania.

Z dnia na dzień odstawiłam gluten, cukier i (uwaga!) kawę (o tym jeszcze napiszę).

Zaczęłam regularnie ćwiczyć, a dzisiaj pierwszy raz od baaardzo dawno wyszłam na 30 minut marszobiegu.

Tak, zmiany nie bolą. Boli tylko nasz upór, by zachować wszystko po staremu... jednocześnie spodziewając się wspaniałych rezultatów.

PS O tym, ile można zmienić w tydzień, pisałam TUTAJ. I dokładnie pamiętam entuzjazm, jaki mi wtedy towarzyszył :)