Skąd wiesz, że nie lubisz? A przy okazji zalety nordic walking :)

- Słuchaj, a może pójdziemy razem na kijki? - namawiam koleżankę, która nigdy nie ćwiczyła, bo figurę ma świetną i twierdzi, że nie musi. - Nie zmęczymy się, a dotlenimy i będzie można spokojnie pogadać - dodaję zachęcająco.
- NA KIJKI? JA? ZGŁUPIAŁAŚ?
- Zgłupiałam? Czemu?
- Kijki są do d...! Nic nie dają. To tak samo, jakbyś tylko chodziła, ale wszyscy się na ciebie patrzą, bo to dziwnie wygląda, jak młoda laska chodzi z kijkami. Jak jakaś stara baba. Kijki są dla emerytów. I dla grubasów. I są nudne. I w ogóle to wyrzucenie kasy w błoto.
- A próbowałaś kiedyś? - pytam i znam odpowiedź.
- No co ty? Pewnie, że nie!
Wiedziałam! :)

A ja tam kijki uwielbiam! Miłością od pierwszego chodzenia zapałałam do nich rok temu, w połowie rehabilitacji, kiedy to większość sportów była poza moim zasięgiem. 

I wcale nie chodzi mi o to, że podczas uprawiania nordic walking można spalić o 46% kalorii więcej niż podczas chodzenia bez kijków lub w trakcie wolnego biegu. Ani też nie o to, że chód z kijkami angażuje do pracy 90% mięśni, uwalnia od bólu pleców, ramion i karku oraz zmniejsza obciążenia stawów - co dla mnie rok temu było mega ważną sprawą. 

Kijki są super bo... 

...lubi je moja mama i to jest chyba jedyna dyscyplina, której wspólne uprawienia daje radość i jej, i mi.

... to sport towarzyski! Nie znam drugiej aktywności fizycznej, przy której tak fajnie się rozmawia. 

... wracam do domu upocona i zdrowo zmęczona... a nawet nie wiem, kiedy to się stało. Ot, fenomen! :)

... bo wszyscy kijkarze, to jedna rodzina :) Moment, kiedy pomacha ci starsza pani, idąca po drugiej stronie ulicy - bezcenny! :)

Nie o kijkach jednak miało być, lecz o tym, dlaczego upieramy się, że czegoś nie lubimy, skoro nie daliśmy temu czemuś szansy.

I znowu posłużę się przykładem, którym posługuję się baaaardzo często.

Przez lata upierałam się, że nie, nie będę ćwiczyć, nie lubię, nie umiem, nie mam predyspozycji ani chęci, koniec, kropka, nie ma dyskusji.

A tymczasem... JEST DOKŁADNIE ODWROTNIE. Skąd wiedziałam, że nie lubię? Bo nie lubiłam lekcji w-fu? Tylko że to, co robiłam na w-fie nie ma nic wspólnego z tym, co teraz robię.

Kolejnym przykładem, który zawsze mnie śmieszy jest zdanie: Nigdy w życiu tego nie spróbuję, bo to nie dla mnie. Skąd wiesz, skoro... nie spróbowałaś?

Jeszcze w liceum ubzdurałam sobie, że nie lubię pewnej dziewczyny. I nie lubiłam jej... dopóki nie poszłyśmy razem na kawę.

Również z czasów liceum pochodziło jedno z moich modowych, niezbitych przekonań: sukienki i spódnice nie są dla mnie. Myślałam tak, dopóki nie zaczęłam w nich chodzić. 

Aktualnie rozprawiam się z przekonaniem, że nie lubię biegać. Jeśli po 4 tygodniach okaże się, że faktycznie lubię... odpuszczę. Póki co, mam nadzieję, że jednak będzie z tego dłuższy związek.

Stwierdzam też, że często nie lubię/to nie dla mnie służy... zakryciu własnego lenistwa. Ja np. nie lubię pływać... chociaż tak naprawdę bardziej chodzi o to, że nie chce mi się ruszyć tyłka na drugi koniec miasta i wskoczyć do wody. Więc, tak, tak, pływanie to nie moja bajka (jeszcze!).

Dziewczyny!

Dajmy sobie szansę!

Jeśli ktoś nas do czegoś namawia - nie mówmy od razu "nie!".

Idźmy, zróbmy, doświadczmy nowego. 

Spodoba się - super.!

Nie - też fajnie, bo przynajmniej na 100% będziemy mogły stwierdzić, że coś jest nie dla nas.

Nie bądźmy, jak moja koleżanka która nie lubi... bo nie! (Sylwia, pozdrawiam! :))

PS Czego nie lubicie, bo.... nie i koniec!? :)

PS2 Na kijkach można też skakać! Wtedy nazywa się to NORDIC JUMPING! :)